عنصرهای هم جوش فولاد خام

عنصرهای هم جوش فولاد:

 فولاد به آهنی گفته می شود که درصدی از وزن آن را کربن تشکیل دهد.

 خواص فولاد، وابسته به درصد کربن، عملیات حرارتی انجام گرفته شده و فلزهای آلیاژ دهنده موجود در آن است.

 در دوران باستان فولاد هندی بسیار معروف بوده است به همین دلیل احتمالا صنعت فولاد سازی از هند به ایران آمده است.

  خواص مختلف فولاد نشأت گرفته از عنصرهای همجوش شده با فولاد است. یکی از عنصرهای همجوش شده با فولاد، کربن است. میزان کربن، نشان دهنده جنس فولاد می باشد کربن باعث تردی فولاد می شود، هر چه کربن کمتر باشد جنس فولاد نرم تر و چکش خوری آن بیشتر خواهد بود. عنصر همجوش شده ی دیگر منگنز است، این عنصر باعث سختی فولاد می شود و آن را سخت می کند.سیلسیم نیز سختی فولاد را افزایش می دهد، به فولاد تا 35% وزنش سیلیسیم می زنند.

 فسفر، فولاد را ترد می کند ولی میزان آن نباید زیاد باشد زیرا در سرما با ضربه ای می شکند.

 کرم و مس از زنگ زدن فولاد جلوگیری می کند .

کاربرد انواع فولاد:

 میزان کربن موجود در فولاد، کارایی آن را متفاوت می کند.

 فولادی که 0.2 درصد کربن دارد برای ساخت سیم و لوله به کار می رود. فولاد با 0.2 تا 0.6 درصد کربن برای ساختن ریل و دیگ بخار و فولاد با 0.6 تا 1.5 درصد کربن برای ساخت ابزارآلات، کارد و چنگال و موارد سخت تر استفاده می شود.

آلیاژهای فلزی به 2 دسته آلیاژهای غیرآهنی و آلیاژهای آهنی تقسیم می شود. طبق تقسیم بندی مشاهده شده در تصویر زیر فولاد ها از جمله آلیاژهای آهنی محسوب شده و خود به 2 دسته فولادهای آلیاژی و فولادهای ساده کربنی تقسیم می شود.

فولادهای آلیاژی:

 برای تهیه فولادهای آلیاژی، آهن مذاب تصفیه شده را با مقداری کربن و فلزهای آلیاژدهنده مثل وانادیم، کروم، تیتانیم، منگنز و نیکل به فولاد تبدیل می کنند. این نوع فولاد برای مصارف خاص استفاده می شود.